આજે ૮:૦૦ વાગ્યે કંપનીથી ઘરે આવ્યો. જમીને ઉભો થયો. કમ્પ્યુટર શરુ કરીને બેઠો. મમ્મી પણ બાજુમાં હતી. તેણે પૂછ્યું, ‘કેવો રહ્યો આજનો દિવસ?’

‘બસ, એકદમ મસ્ત.’ ગમે તેટલો થાક લાગ્યો હોય છતાં હું ક્યારેય કહું નહિ. પરંતુ, દુનિયામાં ભગવાને ‘મમ્મી’ નામનું એવું સેન્સર બનાવ્યું છે જે કોઈ પણ અવ્યક્ત વાતને તરત જ સેન્સ કરી લે.

મેં મમ્મીને કહ્યું, ‘ચલ મમ્મી….! આજે તને હું મારા લખેલા કેટલાક આર્ટિકલ વંચાવું.’

‘હા, ચાલો..! એમ પણ તું ક્યારેય લખતો હોય ત્યારે અમને બાજુમાં બેસવા નથી દેતો.’ મમ્મી પણ ખુશ અને હું પણ.

વાતમાં ટ્વિસ્ટ એ હતું કે વાંચવાનું મારે હતું અને મમ્મીને સાંભળવાનું. આમ તો હું નાનો હતો ત્યારે મમ્મી સવાલોના જવાબો પાકા લેતી અને હું કડકડાટ બોલ્યે જતો. એ પછી આવી પ્રોસેસ ક્યારેય નહોતી થઇ.

આજે પણ મને એક વાતનો ગર્વ છે કે, આ ૨૧ વર્ષના જુવાનની અંદર અઢી વર્ષનું બાળક છુપાયેલું છે પરંતુ બુદ્ધિ-બાલિશતા જરાયે નથી.

બસ, કમ્પ્યુટરની સામે જ હું અને મમ્મી ગોઠવાઈ ગયા. એક આર્ટિકલ વાંચવાનો મેં શરુ કર્યો. જેમ હું નાનો હતો ત્યારે મમ્મી મને વ્હાલી-વ્હાલી કરીને વાર્તાઓ અને પાઠ શીખવાડતી, એમ જ મેં બાળક બનીને વાંચવાનું શરુ કર્યું. સમય જતો ગયો. મમ્મી ગાલમાં હસ્યે જતી હતી. હું બોલતો જતો હતો. મારી અને મમ્મી વચ્ચે એક પાઠનો ‘પથ’ રચાતો જતો હતો. મમ્મીને એ શબ્દોને ઉકેલવાની તસ્દી નહોતી, પરંતુ એ શબ્દોની મીઠી વાણીમાં ખોવાઈ જવાની ઉતાવળ હતી.

વાંચતા-વાંચતા હું એક જગ્યાએ જાતે કરીને અટક્યો.

‘પછી?’ તરત જ મમ્મી બોલી. તેને હું બોલ્યા જ કરું અને એ સાંભળ્યા કરે એમાં વધુ રસ હતો. કર્ણપટલ પર શબ્દો અથડાવાનો મીઠો પડઘો મમ્મીને પસંદ પડતો હતો. સમગ્ર આર્ટિકલ વંચાઈ ગયા પછી મમ્મીને મેં પૂછ્યું, ‘કેવો લાગ્યો?’

‘મસ્ત.’ બીજું કંઈ જ બોલી નહિ. એક જ શબ્દમાં દરેક એક્સપ્રેશન પોતાના ચહેરા વડે આપી દીધા. એમનો હસતો ચહેરો હૃદયમાં મસ્ત મજાની તૃપ્તિનો અહેસાસ કરાવતો હતો. હું પણ તેણે જોઈ રહ્યો હતો. ઊંડો શ્વાસ લઈને ઉભી થઇ. ‘બાકીના કાલે વાંચીશું. રોજનો એક…! પાછી હું ભૂલી જાઉં..’ એવી મજાક કરીને ચાલતી થઇ.

વાત કરવાનો હેતુ કંઇક આ હતો. જયારે આજથી ૮ મહિના પહેલા એન્જીનિયરીંગના ૭ માં સેમેસ્ટરની એક્ઝામ શરુ થવાને આડે ૧૫ દિવસ હતા અને હું રાત્રે ૧૧ વાગ્યે આર્ટિકલ લખતો હતો. અચાનક પપ્પા આવ્યા, હું ધરબાઈ ગયો. મોનીટરની સ્ક્રીન પર ગુજરાતી શબ્દો..! અને માત્ર એક વાક્ય બોલ્યા, ‘જે કરવાનું છે એ કરો. આ બધું એક્ઝામ પછી પણ થશે.’ ચિંતા હશે એમને…! રીઝલ્ટની. મેં કહ્યું, ‘હા.’

બસ, એ દિવસ છે અને આજનો દિવસ છે. કોણ શું કહેશે એની ચિંતા મેં ત્યારે પણ નહોતી કરી અને આજે પણ નથી કરતો. સારું લાગ્યું, ખરાબ લાગ્યું, ઠીક છે, મસ્ત છે…! આ બધું તો ચાલ્યા જ કરવાનું. પણ જે વસ્તુ મારા હૃદયની સૌથી વધુ નજીક છે એ કરવામાં શરમ કે ડર રાખીએ તો આખી જિંદગી દબાયેલા અવાજે કોઈકની ભાઈશા’બી કરવી પડે એ ખ્યાલ હતો જ. આજે મમ્મી અને પપ્પા બંને મારી ‘ડોન્ટ થિંક, જસ્ટ ડુ’ ની એ વાત સાથે ૧૧૦% સહમત છે.

*****

દોસ્ત…! દુનિયા એક જંગલ છે. જંગલનો એક રાજા છે, ડર. જે પળે-પળે ડરાવ્યા કરે છે. દૂરથી અવાજો નાખ્યા કરે છે. આપણે તેણે સિંહની ગર્જના સમજીને ડરીને બેસી જઈએ છીએ. આગળ વધવાની હિંમત થતી નથી. ઉભા થતા જ એ ‘ડર’ નામનો સિંહ ફરીથી ડરાવીને બેસાડી દે છે. એ માણસ ડરના ઓથાર હેઠળ જીવીને ઘરડો થઇ જાય છે. છેલ્લા દિવસોમાં એ વિચારે છે, ‘આમ પણ હું મારી જવાનો છું. તો પછી ઉભો થાઉં અને ત્યાં સુધી જાઉં. થોડું જંગલ ફરી લઉં.’ એ ઉભો થઈને ચાલતો થયો, ચાલતો રહ્યો, ચાલતો રહ્યો.

અંતે, જોયું તો એક સુંદર મજાનું ઝરણું ત્યાંથી વહેતું હતું. થોડી ઉંચાઈએથી ધોધ પડતો હતો. જે અણીદાર પથ્થરોને ઘસીને ચમકાવતો હતો. મેઘધનુષ્યના સાત રંગો વાતાવરણમાં પ્રાણ રેડતા હતા. સુંદર માછલીઓ પકડદાવ રમતી હતી. પતંગિયાઓ પુષ્પો પર ખો-ખો રમતા હતા. ભમરાઓ નર પરાગરજને માદા સાથે મિલન કરાવીને તેના રસને ચૂસવાનો આનંદ માનતા હતા. પક્ષીઓ કલરવ કરતા હતા. આ દ્રશ્ય જોઇને એ ઘરડા વ્યક્તિનું મન પ્રફુલ્લિત થઇ ગયું.

એ વિચારતો હતો, આ રોજ મને કોણ સિંહનો અવાજ સંભળાવીને ડરાવતું હતું? તેણે આંખો બંધ કરી. કાન ખુલ્લા કરીને દરેક અવાજોને ઓળખતો ગયો. છેવટે તેણે સમજાયું, કે પાણી આટલી ઉંચાઈએથી પથ્થર પર અથડાતું હતું તેથી તેનો ખુબ મોટો અવાજ આવતો હતો. જે વૃક્ષોની ડાળીઓમાં થઈને મારા સુધી પહોંચતા સુધીમાં ચવાઈ જતો હતો. જે બિહામણો-ડરામણો લાગતો હતો. અંતે, તે વ્યક્તિ ખુબ પસ્તાયો, રડ્યો, નિરાશ થયો. ફરીથી દુનિયાને જીવવાની તેને ચાનક ચડી. હજુ તેને જીવવું હતું, અનુભવવું હતું, કુદરતને માણવી હતી, પ્રકૃતિમાં ખોવાઈ જવું હતું, પ્રેમ કરવો હતો. પરંતુ, આજે તેની પાસે સમય અને શક્તિ બંને નહોતા. હૃદયમાં ગાળા સુધી આવેલો ડૂમો ઘૂંટાતો હતો.

બસ, મિત્ર..! આજ કહાની છે દરેક વ્યક્તિત્વની. કૂદકો લગાવવો છે..! પરંતુ વાગશે તો? તેનો વિચાર કૂદકો લગાવ્યા પહેલા આવી જાય છે. કોઈ શું કહેશે? કોણ શું વિચારશે? તેનું પરિણામ શું આવશે? કદાચ હું સફળ નહિ થાઉં તો? જો હું ગુમાવીશ તો? ધાર્યું નહિ થાય તો? આ દરેક શેતાની પ્રશ્નોના દૈવી જવાબો શોધવાને બદલે આપણે પ્રોબ્લેમ્સને આવકારીએ છીએ. બસ, કૂદકો લગાવી દે. થવાનું હશે તે થશે અને જે થશે તે જોયું જશે. ગુમાવીશ તો શીખીશ અને મેળવીશ તો પચાવીશ. મારતી વખતે જો ભગવાનને એમ ‘ના’ કહી શકીએ કે, ‘બોસ..! થોડા લેટ પડ્યા. આપણે તો જિંદગી મસ્ત મજ્જાની જીવી લીધી છે. કોઈ ઈચ્છા-અપેક્ષાઓ બાકી નથી. ચાલો જલ્દી..!’ તો જિંદગી બેક્કાર છે, ફિક્કી મોળી ચા ની ચૂસકી જેવી છે. હવાઈ ગયેલા મમરા જેવી છે.

સિમ્પલ ફંડા છે બોસ…! ‘અપની સુનતે રહો, સુનાતે રહો.’ પણ, બેફિકરાઈથી હવામાં મસ્તીની છોળો ઉછાળીને નહિ. એ બેફિકરાઈની ફિકર કરીને કોઈક મનગમતું પેશન શોધીને ફકીર બની જવું પડે. એ ‘પેશન’માં એટલું ‘ડિવોશન’ હોવું જોઈએ કે જેથી પરિણામ સમયે ‘ટેન્શન’નો ટોપલો માથા પર ન હોય પરંતુ કંઇક મેળવ્યા કે ગુમાવ્યાની લિજ્જતનો આસ્વાદ હસતા ચહેરા પરના ગાલના ખાડામાંથી ઢોળાતો હોય. સબસે બડા ‘રોગ’, ક્યાં કહેંગે ‘લોગ’. તેનો જવાબ, ‘લોગોં કો કહેને દો, લોગોં કા કામ હૈ કહેના..!’

કોફી રિસ્ટ્રેટો :

‘કાનુડો’ જો ‘કાલુડો’ હોય તો જ એ ‘વાલુડો’ લાગે. જેથી ‘પેશન’ની પિચકારીમાં ‘પ્રેમ’નું માખણ ભરીને જિંદગીમાં ‘પ્રેમિત્રતા’ની રંગોળી પૂર્યા કરવી. ‘ડોન્ટ થિંક, જસ્ટ ડુ ઈટ.’