‘આસ્તિક’ અને ‘નાસ્તિક’ બંનેની વચ્ચેથી નીકળતું મીઠું ઝરણું એટલે ‘ઈશ્વર’.

આ પવિત્ર ઝરણામાં હાથ એંઠા કરીને લંપટલીલાઓ કરતા લોકો..સોરી.. ‘બાબા’ ઓની સંખ્યા દિવસે નથી વધતી એટલી રાત્રે વધે છે. ઈશ્વર શબ્દ બોલતાની સાથે જ ‘૩ ડેઝ-૪ નાઈટ’ નું જાણે કપલ ટીકીટનું બુકિંગ કરવા આવ્યા હોઈએ એમ એજન્ટો બનીને તૈયાર બેઠા છે. લોકોની શ્રદ્ધા કે પછી અંધશ્રદ્ધા, પ્રાર્થના કે માંગણી, સુખ કે દુ:ખ, ડાહ્યો કે આતંકવાદી… દરેકને આ લોકો તેની કેપેસીટી(મની પાવર) મુજબ ભગવાનના દર્શન કરાવે છે. અને અમુક સમયના આ બીસનેસના એક્સપીરીયન્સ પછી પોતાને જ ‘ભગવાન’ કે ‘ઈશ્વર’ ઘોષિત કરી ચુકે છે. આ વિશ્વમાં નવાઈની વાત એ છે કે આજનો બુદ્ધિજીવી વર્ગ પણ એમાંથી બાકાત નથી.

‘ઈશ્વર’ શબ્દ બોલતાંની સાથે આસપાસ એક અનોખું વિશ્વ ઊભું થઈ જાય છે. આ વિશ્વમાં છે કેવળ મંદિર, મસ્જિદ, ચર્ચ તથા મહંત, મૌલવી અને પાદરીઓની અપરંપાર પરંપરાઓ. યુગયુગાંતરોથી ચાલી આવતી કંઈ કેટલીયે શ્રદ્ધા-અંધશ્રદ્ધા અને અશ્રદ્ધા એમાંથી જન્મતી રહે છે. કેટલીક બાબતો દિવા જેવી સાફ હોવા છતાં એને ક્રિયાકાંડના નામે જટિલ બનાવવામાં આવી છે. નમાલા-લાચાર-બુદ્ધિબુઠ્ઠાઓ-ગમારગાંડા-ઘાઘરઘેલ જેવી પિત્તળબુઠ્ઠી પબ્લિક એટલી બધી છે કે ના પૂછો વાત..! અને તકલીફ પડ્યે ભગવાનનું શરણ લેવાની બદલે આવા એજન્ટોનું શરણ લે છે. જેનાથી આ લોકોનો સ્વાર્થ પોષાય છે, અને પેલો બાટલીમાં ઉતારવાનું કામ બ-ખૂબી નિભાવ્યા કરે છે. અને એટલે જ આજે ખાડે ગયેલી બુદ્ધિ લઈને લોકો આવા પોતાને ભગવાન સુધી પહોચવાનો રસ્તો કહીને ભોળવે છે. અને જોતજોતામાં જ હજારો લોકોના સમુદાય..ઝુંડ ઉભા કરી દે છે.

गतिर्भर्ता प्रभुः साक्षी निवासः शरणं सुहृत् ।
प्रभवः प्रलयः स्थानं निधानं बीजमव्ययम् ॥ (અધ્યાય 9, શ્લોક 18)

“સૌનું ભરણ-પોષણ કરનાર, સૌનો સ્વામી, શુભ-અશુભને જોનાર, સૌનું રહેઠાણ, સૌની ઉત્પત્તિ અને વિનાશનો હેતુ, સ્થિતિનો આધાર તેમજ અવિનાશી કારણ પણ હું જ છું.”

છતાં, ભગવાન પર વિશ્વાસ કરતા પહેલા એ લુખ્ખા લોકો પર વિશ્વાસ કરીએ છીએ. અને એમાં સૌથી વધુ ભલે-ગણેલ કહેવતો વર્ગ જ કેમ? કોઈ કહેવાતા લોભાનંદજી, મોહાનંદજી, લંપટેશ્વર કે હવસાનંદજી ના પનારે પડતી અંધશ્રદ્ધાળુ પ્રજા ‘રામાયણ’ ‘ગીતા’ કે ‘મહાભારત’ વાચવાની સલાહ માને ખરી? પોતાના ઘરમાં દુધનું પવાલું પણ ના હોય પણ એ ‘બાબા’ લંપટીયા ને ધરવા માટે તો હોય જ. ભગવાન અને આપણી વચ્ચે કોઈ આવે એની પરમીશન જ શા માટે આપવાની? એ તો હરહમેશ હૃદયમાં જ હોય છે જગતનો નાથ. અને એ લુખ્ખામાં શોધવા જઈએ છીએ પછી ક્યાંથી મળવાનો ઈશ્વર? લોકો આજે કહે કે નાની વયે મુમુક્ષુ બન્યા, સંસાર ત્યજી દીધો. પરંતુ, ભાવાવેશમાં આવીને લીધેલા આવા ઉતાવળિયા નિર્ણયો જ આવા હવસ-વાસના-લંપટ-કપટ-લાલચ થી ભરેલા સળવળતા કીડાઓ પેદા કરે છે જે સમય જતા આપણું જ ભક્ષણ કરવા તૈયાર થાય છે. શું ૧૦ વર્ષની ઉંમરે બનેલો મુમુક્ષુ ૨૦ વર્ષે પુખ્ત થઈને પોતાની ઈચ્છાઓ સંતોષવા સમાજની આપણી જ બહેનો કે પત્નીનો ભોગ નહિ લે? જે વ્યક્તિ પોતાના મન પર કાબુ મેળવી શકે અને જે સ્થિરબુદ્ધીનો હોય એને જ સંત કહી શકાય. અને ગીતા સંતની વ્યાખ્યા કૈક આવી આપે છે.

दुःखेष्वनुद्विग्नमनाः सुखेषु विगतस्पृहः ।
वीतरागभयक्रोधः स्थितधीर्मुनिरुच्यते ॥ (અધ્યાય 2, શ્લોક 56)

આ દેશમાં સત્તામાં બેઠેલા અને જેમની દેશમાં કાયદો અને વ્યવસ્થા સાચવવાની જવાબદારી છે એ બધા લોકો સાવ નપાણિયા અને કરોડરજ્જુ વિનાના છે.તેમનામાં દેશદાઝ જેવું તો કંઈ છે જ નહીં પણ આત્મગૌરવ જેવું પણ કંઈ નથી. એ હોત તો રામપાલ જેવા બે કોડી માણસો તેમની આબરૂનો ફાલુદો ના કરી ગયા હોત. આ દેશમાં કાયદો સર્વોપરી છે ને ગમે તે ભોગે કાયદાનું પાલન કરાવવું જોઈએ – એવી તેમનામાં ભાવના જ નથી. કોઈ આલિયો, માલિયો કે જમાલિયો કાયદાની કે ન્યાયતંત્રની ઐસીતૈસી કરતો હોય તો કરે, આપણા બાપનું તેમાં શું જાય છે એવી તેમની માનસિકતા છે. વધારે શરમજનક વાત એ છે કે એ લોકો કાયદાને નહીં પણ ટોળાંશાહીને પૂજે છે. આવા પબ્લિકના ટોળાઓ ચલાવતા એજન્ટો નિત્યાનંદો, આસારામો, રામપાલો, નીર્મળો, અને આવા તો અનેક..ને તોપની ગોળીએ લોકોની વચ્ચે ભડાકે દેવા જોઈએ.

ટહુકો:- “લોકો પહેલા રાક્ષસોથી ડરતા ત્યારે ‘ઈશ્વર’ નામના શસ્ત્ર ને યાદ કરતા, આજે એ જ શસ્ત્રને રાક્ષસો પોતાનું કહીને ‘ઈશ્વર’ બની ગયા.”
દુનિયા પહેલા ‘મંત્ર’ થી ચાલતી હતી,
પછી ‘તંત્ર’ થી ચાલતી થઇ,
હમણાં સુધી ‘યંત્ર’ થી ચાલતી હતી,
આજે ‘ષડ્યંત્ર’ થી ચાલે છે.