આ વાર્તાલાપમાં ઘણી વાર યાદોને વાગોળતા એ વ્યક્તિની આંખોમાં ચમક આવી. ક્યારેક, આંખ આડે અંધારા આવ્યા. કોઈ વાર હાસ્યાસ્પદ બાબત યાદ કરીને ખડખડાટ હસ્યા.
આ સાંભળીને મને પણ કંઇક સમજાયું.

આ સામાન્ય જીંદગી લગભગ મોટાભાગના દરેક વ્યક્તિની હોય છે. દરેક વ્યક્તિ કલાકાર કે કલાપ્રેમી નથી હોતો. દરેક રિયાલીટી શો માટે નથી બન્યો હોતો. બધા જ સ્ટાર બનવા નથી માંગતા. ઘણા એવા જીવડા ઓ પણ હોય છે, જે ચૂપચાપ પૃથ્વી નામના એપાર્ટમેન્ટમાં ભાડાનું મકાન રાખીને અમુક સમય ત્યાં રહીને તે ખાલી કરીને પાછા ચાલ્યા જાય છે. દરેક માતા-પિતા આજે પોતાના દીકરા-દીકરીઓને કલાકાર જ બનાવવા માંગે છે. વેકેશનમાં પણ જાત-જાતના કલાસિસ બંધાવી આપે છે.

ક્યારેક એમને, વિડીયો ગેમ્સ – લખોટી – ભમરડો – ફૂલરેકેટ – ગલીક્રિકેટ જેવું કંઇક મજા આવે એવું રમવા દો યાર…! ફોર્સફૂલી કળા ન શીખવી શકાય. ઉધામા કર્યા વિના વર્ષો સુધી એક જ ઓફિસમાં કામ કરવાની મજા લેવા માટે પણ કેટલાક જન્મ ન લઇ શકે? અને, એ પણ એક સિદ્ધિ જ છે ને…! ભલે ‘મોટીવેશનની ભંગાર મોટરો’ ક્રિએટીવ બનવાની પિપૂડી બજાવ્યા કરે…! પરંતુ, એમને કોણ સમજાવે કે ભાઈ તું પણ વર્ષોથી રોજ સવારે ઉઠીને ગામની મેથી મારવાનું જ કામ કરે છે. તેના કરતા સામાન્ય વ્યક્તિ પોતાના ઘરની ‘મેથી’ની ભાજી માટેના પૈસા ખોટી ખટપટ વિના જ કમાઈને ઘરે આવતો હોય તો એ વધુ સારો માણસ કહી શકાય.

ચાલી જાય ભૂરા, ઘર ચાલી જ જાય. ‘મુફ્તી’ના શર્ટ ન લઇ શકીએ પણ શનિવારીમાંથી ‘મફત’ના ભાવે વિદેશી શર્ટ તો લઇ જ શકાય ને…!

અપેક્ષાઓ ના સમપ્રમાણમાં જ મોંઘવારી નડે…!